«Κασσάνδρα» της Μαρίνας Τσαρδακλή

Κασσάνδρα

Το όνομα μου είναι Φίλιππος. Έτσι ακριβώς έκανα καριέρα. Με το όνομα μου. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η Madonna της συγγραφής. Σαφώς με λιγότερα σκάνδαλα και χωρίς κανένα lifestyle ενδιαφέρον.

Αν τρία πράγματα μπορώ να σας πω για εμένα, είναι ότι λατρεύω τη συγγραφή υπό τους ήχους καλής μουσικής. Επίσης, είμαι πολύ μικρός ηλικιακά, για την επιτυχία μου. Και τέλος, γνωρίζω τι συνέβη στην Κασσάνδρα Βαλεντίνου!

Να σας εξηγήσω φυσικά.

Πριν μερικούς μήνες ήρθε στο γραφείο μου η Κασσάνδρα. Μου ζήτησε να γράψω τη βιογραφία της. Δεν τη γνώριζα, οπότε εκ πρώτης όψεως δεν καταλάβαινα, η βιογραφία μιας τόσο νεαρής κοπέλας, τι θα είχε να προσφέρει. Ήταν πανέμορφη, με ένα λαμπερό χαμόγελο. Ήταν όμως αυτή η θλίψη στα μάτια της, που με αφόπλισε. Την ένιωθα οικεία, είχα μια έντονη, ανεξήγητη ανάγκη να την προστατέψω. Οπότε δε μίλησα, την άφησα να μου εξηγήσει.

Μου άφησε μια κούτα, στην οποία θεώρησα πως θα έχει ημερολόγια, φωτογραφίες κτλ και έφυγε, αφήνοντας μου την κάρτα της. Ωστόσο, η κούτα περιείχε την προσωπική της έρευνα.

Πάνω πάνω, ένα χειρόγραφο μήνυμα.

Άρχισα λοιπόν, να διαβάζω, το υλικό που μου άφησε. Ομολογώ, πως εκ πρώτης όψεως, όλα έδειχναν περίεργα και ασύνδετα.  Βέβαια, παρότι με έτρωγε να ανακαλύψω τι συμβαίνει αποφάσισα να πάρω έναν υπνάκο και να συνεχίσω αύριο, με καθαρό μυαλό.

Δεν ξέρω για πόση ώρα με είχε πάρει ο ύπνος. Ξαφνικά όμως, ο χρόνος μεταπήδησε και ο τόπος άλλαξε. Ένιωθα σαν ζαβλακωμένος, όταν εμφανίστηκε μπροστά μου μια γυναικεία φιγούρα. Όσο με πλησίαζε, έμενα εκστασιασμένος από την αιθέρια ομορφιά της.

Μου άπλωσε το χέρι, μα δεν μπορούσε να με πιάσει. “Φίλιππε, δικαίωσε με” φώναζε, με μια άνομη φωνή. Δεν μπορούσα να μιλήσω. “Δικαίωσε μας όλες”. Ψάξε στο αρχοντικό. Στη σοφίτα, στο υπόγειο, στο πηγάδι”. Ξαφνικά τα μαλλιά της έγειραν όλα μπροστά. Σαν μια κουρτίνα που τη σκέπαζε, άφησε μια δυνατή, απόκοσμη κραυγή και χάθηκε.

Ξύπνησα απότομα.

Έτρεξα στις αναφορές. Καμία από τις γυναίκες, δεν είχε πεθάνει εκεί. Όλες τις σωρούς, τις είχαν ανακαλύψει στο ξέφωτο πίσω από τους στάβλους. Έψαχνα κάτι, να με βοηθήσει, μα ήταν σαν ένα παζλ που κάποιο κομμάτι έλλειπε!

Τηλεφώνησα στην Κασσάνδρα, αλλά δεν απαντούσε κανείς. Πήγα στο αρχοντικό, στη μέση της νύχτας. Κανείς δε μου άνοιξε.

Πού είσαι Κασσάνδρα;

Την επόμενη ημέρα, έψαχνα μανιασμένα να τη βρω ή έστω ένα στοιχείο, να μου δείξει το δρόμο! Η αγωνία, βέβαια, τουλάχιστον για την Κασσάνδρα, κράτησε λίγο! Το βράδυ, χτύπησε το τηλέφωνο μου! Ήταν εκείνη! Με ρώτησε αν μπορεί να έρθει σπίτι μου γιατί ένιωθε φοβισμένη. Επίσης, μου είπε για τους θορύβους μέσα στη νύχτα, για τα ουρλιαχτά, αλλά και για τις κραυγές των ζώων. Ακόμα και για τα σύμβολα χαραγμένα στο χώμα, που έβρισκε πολλά πρωινά.

Τηλεφώνησα με τη σειρά μου, σε έναν καλό μου φίλο, ιδιωτικό ερευνητή. Ήξερα, πως πρέπει να τη βοηθήσω. Και ξαφνικά, όλο αυτό που ξεκίνησε από μια βιογραφία, είχε αρχίσει να μας φέρνει πιο κοντά. Και να μας οδηγεί φυσικά σε ένα κυνήγι μαγισσών.

Για την επόμενη εβδομάδα, μείναμε στο αρχοντικό. Τις νύχτες τα ακούγαμε όλα, όπως τα είχε περιγράψει η Κασσάνδρα. Ακόμα, είδαμε και τα σύμβολα κάθε αυγή. Είχαμε χάσει το μυαλό μας. Δεν μπορεί στα αλήθεια, να παίζουμε με φαντάσματα και κατάρες!  Αποφασίσαμε λοιπόν, να κρυφτούμε το επόμενο βράδυ κοντά σε εκείνο το σημείο να δούμε από κοντά τι συμβαίνει.

Και τα ακούσαμε όλα!

Γυρίσαμε, όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε βέβαια, στο αρχοντικό και εκεί όλα όσα ανακαλύψαμε και συζητήσαμε, μας οδήγησαν σε μια απόφαση. Η Κασσάνδρα έπρεπε να πεθάνει.

Μόνο έτσι θα έσπαγε η κατάρα.

Τρία χρόνια αργότερα

“Φίλιππε κλείσε την τηλεόραση, το φαγητό είναι έτοιμο”, μου είπε η Κασσάνδρα με το ζεστό της χαμόγελο. Και φυσικά, χωρίς, καθόλου θλίψη στα μάτια της πια.

Άλλωστε ήταν πλέον η Λυδία, η γυναίκα μου.

“Δεν είμαι ο Φίλιππος, άσε με ήσυχο, είμαι εξαφανισμένος δεν ακούς;” της φώναξα χαμογελαστά.

Ήρθε στην αγκαλιά μου, χαμογελώντας, με την αγάπη ζωγραφισμένη στα μάτια της: “Το μετάνιωσες ποτέ; Που τα αφήσαμε όλα πίσω, πλούτη, σπίτια κτλ, αλλάξαμε ταυτότητες και ζούμε εδώ”, με ρώτησε;

“Όχι, όλα με οδήγησαν σε σένα. Με πονάει που κανείς δεν έσωσε τις γυναίκες της οικογένειας σου. Όλα ήταν ένα παιχνίδι πλούτου, βίας και εκδίκησης μεταξύ πλούσιων οικογενειών και της μυστικής κοινωνίας τους. Ελπίζω μέσα από τα όσα αποκάλυψα στη βιογραφία σου και μετά την τιμωρία, όσων ζούσαν τουλάχιστον, να έχουν βρει ανάπαυση.” “Είναι χαρά μου, που σπάσαμε τη “κατάρα” και φυσικά που φτιάξαμε μια όμορφη ζωή! Μην ξεχάσουμε βέβαια, ότι πριν ακούσουμε όλες αυτές τις εγκληματικές ενέργειες εκείνο το βράδυ, πίστευες όντως στην κατάρα! Και επίσης, ότι θεωρούσες το αρχοντικό στοιχειωμένο”, της είπα, πειράζοντας τη!

“Έλα σταμάτα! Νιώθω ανακούφιση που τουλάχιστον κάποιοι πλήρωσαν! Γιατί, το φως, πάντα θα νικάει το σκοτάδι ε; Ακόμα και αν στην αρχή δείχνει το αντίθετο!”, με ρώτησε ντροπαλά.

“Γιατί, το φως πάντα θα νικάει το σκοτάδι”! Και αυτό θα είναι μια αιώνια αλήθεια, της είπα!

“Τουλάχιστον, τώρα που κοντοζυγώνει η ώρα να γνωρίσουμε την κόρη μας, δε θα έχω τον φόβο της κατάρας”, μου είπε με αγάπη χαϊδεύοντας την κοιλιά της.

Τα λόγια της διακόπηκαν. Το χέρι της να προσπαθεί να με πιάσει ήταν το τελευταίο πράγμα που είδα, λίγο μετά την έκρηξη. Πριν  με τραβήξει το σκοτάδι.

……………♥︎……………