Κύκλος #2 Παρουσίαση διηγημάτων

Αγαπητές και αγαπητοί αναγνώστες. Στη σελίδα αυτή μπορείτε να παρακολουθήσετε τη ροή των συμμετοχών στο 2ο κύκλο του δημιουργικού δρώμενου. Η αναφορά γίνεται με τη σειρά αναρτήσεων κάθε συμμετοχής. Παρουσιάζεται σύνδεσμος (link) στην αρχική δημοσίευση στο blog του κάθε συγγραφέα, η συνοδευτική εικόνα, καθώς επίσης και μια μικρή περίληψη της πλοκής.

Κεντρική ιδέα Κύκλου #2: «Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη; «

«Η απόφαση» γράφει η Ρούλα Σμαραγδάκη

Η Ελένη Λιακιώτη, στα πενήντα της χρόνια πια, όμορφη και επιτυχημένη επαγγελματικά, παίρνει το δρόμο προς τα χωριά της Πινδου, για να βρεθεί, ύστερα από δεκάδες χρόνια, στο εγκαταλειμμένο πατρικό της σπίτι.

Στο χωρίο, που σημάδεψε τα νεανικά της όνειρα, τις παιδικές και νεανικές της στιγμές, τα πρώτα της παιχνίδια και σκιρτήματα. Αλλά και στο μέρος, που σφράγισε τη ζωή της με ένα τραγικό γεγονός, που άλλαξε τη ζωή όλων στην οικογένεια.

Η καρδιά της χτυπάει δυνατά και άναρχα καθώς η ομορφιά της φύσης ανεβάζει την αγωνία της και τις προσδοκίες της. Όμως η επιλογή αυτή ήταν και δική της απόφαση. Τι θα συναντήσει; Τι μπορεί να συμβεί σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι στις παρυφές ενός ορεινού χωριού την ώρα, που η φύση ολόγυρα αγριεύει;

Η Ρούλα Σμαραγδάκη, γράφει ένα πανέμορφο, τρυφερό, διήγημα, γεμάτο ανθρωπιά, δυνατά συναισθήματα και πολύ συγκίνηση.

«Η σοφίτα» γράφει η Κική Κωνσταντίνου

«Καθώς έκλειναν οι πόρτες του λεωφορείου πίσω της, ο καθαρός παγωμένος αέρας την καλωσόρισε, κάνοντας τα μάγουλά της να κοκκινίσουν ελαφρώς.

Κοίταξε τριγύρω της, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τον τόπο που βρισκόταν, αλλά όλα γύρω της φάνταζαν ξένα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Έναν τρόπο που μαρτυρούσε πως βαθιά μέσα της, όλα πλημμύριζαν αγάπη και θύμησες…»

Η Μαρία, ανεβαίνει στο παλιό πατρικό της σπίτι στις παρυφές του βουνού. Φορτωμένη αναμνήσεις από το παρελθόν και προσδοκίες για το μέλλον.

Οι απλοί άνθρωποι του χωριού, θα την καλοδεχτούν με αγάπη και ο κυρ-Μανώλης, αναλαμβάνει να της δείξει το δρόμο για να φτάσει εκεί αλλά και να την καλέσει να μην πουλήσει το σπίτι των δικών της και των αναμνήσεών της, προκαλώντας έντονα συναισθήματα στη Μαρία.

Και ο κυρ-Μανώλης θα την ξεπροβοδίσει, σταυρώνοντάς την, καλώντας την να προσέχει γιατί, τη νύχτα ακούγονται θόρυβοι απ’ τη σοφίτα. Μια σοφίτα, την ύπαρξη της οποίας στο σπίτι, δείχνει να μη θυμάται η Μαρία.

Η Κική Κωνσταντίνου, γράφει ένα διήγημα, με αφήγηση υποδειγματική, που οι ανατροπές στην εξέλιξη της πλοκής κυριολεκτικά θα παγώσουν και θα προκαλέσουν ανατριχίλα στον αναγνώστη.

Όλα στο φως γράφει η ANNA FLO

–ΝΑ ΜΗ ΞΑΝΑΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΑΚΟΥΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.

 Αυτά τα  λόγια, οι φωνές μάλλον του πατέρα της Ελίνας αντηχούν στα αυτιά του, όλη την ώρα που οδηγεί.  Και ήταν τόσο όμορφη βραδιά, παρόλο το κρύο.  Θα συναντούσε τους  γονείς  της αγαπημένης του για πρώτη φορά.   Η μητέρα της είχε σκύψει το κεφάλι καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης, αποφεύγοντας το βλέμμα της κόρης της. Αλλά ο πατέρας της ωρυόταν. 

Φορτωμένος με μια σειρά ερωτήματα, που έφερναν στο νου του, η έκρηξη του πατέρα της αγαπημένης του, ανεβαίνει στο πατρικό του σπίτι, σε ένα γραφικό αλλά απόμερο βουνό. Ένα σπίτι, που κληρονόμησε από τον παππού του, το Στεφανή, αμέσως μετά το θάνατό του. Ένα σπίτι, το οποίο όμως, ο πατέρας του εγκατέλειψε αμέσως μετά από αυτό το γεγονός.

Η ξαφνική χιονοθύελλα, που έρχεται να σκεπάσει τα πάντα, λειτουργεί συμβολικά ως καταλύτης των απαντήσεων, που ζητούν οι ερωτήσεις, που απευθύνει ο Στέφανος στον πατέρα του, προσπαθώντας να ζητήσει εξηγήσεις από τον ίδιο για την απροσδόκητα σκληρή αντιμετώπισή του από τον πατέρα της αγαπημένης του.

Και αυτά τα ερωτήματα θα σκαλίσουν βαθιά το μακρινό παρελθόν για να βγάλουν τους «σκελετούς» από τη ντουλάπα. Γεγονότα, που απειλούν να σημαδέψουν τη ζωή και το μέλλον του Στέφανου.

Η Άννα, γράφει ένα εξαίρετο ανθρώπινο δράμα, με ιστορίες βουτηγμένες στην ιστορία και στη στάση ζωής του καθένα από τους πρωταγωνιστές.

«Αυτό που τους συνέδεε» γράφει η Πίπη

Αχ αυτό το σπίτι στην άκρη του βουνού της Αγγλικής επαρχίας. Αυτό το σπίτι, που είχε «φορτωθεί» ως κληρονομιά στην νεαρή Αλίκη, αμέσως μετά το θάνατο των γονιών της. Ένα σπίτι, που θέλει να το πουλήσει παρά τη σθεναρή συναισθηματική αντίσταση του γηραιού Άρθουρ, που επιμένει να το συνδέει συναισθηματικά με τα παιδικά και οικογενειακά της χρόνια, φορτίζοντας τη συγκίνησή της. Τόσα χρόνια εκεί άλλωστε, έδωσε τη ζωή του, δέθηκε με αυτό, πολύ περισσότερο από την ίδια, που ελάχιστες στιγμές θυμάται.

Βλέπεις ήταν και αυτός ο Τζέφερσον με μια σαφέστατη και καλή πρόταση αγοράς ανά χείρας. Και σε έναν Αμερικανό ευκατάστατο, που θέλει να αγοράσει σπίτι στην Αγγλική περιφέρεια, δεν λες εύκολα όχι.

Έτσι η Αλίκη θα αναγκαστεί να επισκεφτεί το σπίτι των γονιών της για να δει την κατάστασή του και να σχεδιάσει τις επισκευές. Μόνο, που θα διαλέξει μια πολύ δύσκολη μέρα, με μια χιονοθύελλα σε εξέλιξη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι όλα εκείνα τα απρόσμενα, που θα συναντήσει στο εντελώς ρημαγμένο σπιτικό όταν θα βρεθεί εγκλωβισμένη στο χώρο του.

Τι άραγε τι συνδέει με αυτό;

Η Πίπη γράφει ένα διήγημα, πάντα με το δικό της ξεχωριστό ύφος. Με έκδηλη την αγωνία να κορυφώνεται σε κάθε παράγραφο και όλα εκείνα τα απρόσμενα και ανατρεπτικά, που καραδοκούν.

«Ή μήπως της φάνηκε έτσι;» από τη Μαρία Γ.

Άραγε να της φάνηκε έτσι; Όλα αυτά τα φυσιολογικά, όλα τα σημάδια της φθοράς και της εγκατάλειψης στο παλιό σπίτι, ψηλά στα βουνά της Βόρειας Έυβοιας, με θέα τον κάμπο της Ιστιαίας, έπαιρναν στα φοβισμένα της μάτια, μορφές απειλητικές εντείνοντας την αγωνία της Μαργαρίτας. Το σπασμένο και γερμένο δοκάρι στο ταβάνι ή το πάτωμα με τις επικίνδυνες ρωγμές του να χάσκουν στο κατώι. Ή εκείνες τις αράχνες, που έδειχναν αναστατωμένες από την απρόσκλητη παρουσία της.

Όλα της φαίνονταν απειλητικά. Ήταν βλέπεις και εκείνο το θερμό της ταπεραμέντο, που την οδήγησε, καταμεσής του Γενάρη, να ανέβει στο σπίτι, να δει την κατάστασή του για να το πουλήσει και να απαλλαγεί από την παρουσία του. Γενάρης με Αλκυονίδες, ναι στην Αθήνα όμως όχι ψηλά στα βουνά, στις Μηλιές της Βόρειας Έυβοιας.

Και το χιόνι που άρχισε να πέφτει ωθώντας την, σχεδόν πανικόβλητη, να φύγει με το αυτοκίνητό της. Όμως ήταν σαν όλα να είχαν συνωμοτήσει εκείνη τη νύχτα καθώς το αυτοκίνητό της την εγκατέλειψε την ώρα που η χιονοθύελλα έκανε την εμφάνισή της.

Όμως μαζί της ήρθε και εκείνος. Απρόσκλητος από το πουθενά. Να την προειδοποιήσει ότι κινδυνεύει αν μείνει στην ύπαιθρο με τη χιονοθύελλα. Και έτσι ο Αντώνης, ο αγροφύλακας της περιοχής θα γίνει η συντροφιά της, αναγκαστικά. Και αυτή η συντροφιά και παρουσία θα γίνει καταλύτης για να αλλάξει ο τρόπος σκέψης της ζωής της για πάντα.

Η Μαρία Γ. γράφει ένα διήγημα γεμάτο αγωνία, που κλιμακώνεται βήμα το βήμα. Άγνωστη η εξέλιξη. Απειλή; Ή κάτι διαφορετικό; Ένα διήγημα γεμάτο υπέροχα συναισθήματα, σκέψεις αλλά και μηνύματα.

«Το ζητούμενο είναι η ευτυχία» του Βασίλη Διακοβασίλη

«Ποτέ δεν είναι αργά αν θέλεις κάτι πραγματικά!» Αυτό αναφέρει, κάποια στιγμή, ο 50χρονος Αλέξανδρος, στη Μαρίνα, η γυναίκα, που ήταν η πρώτη και μάλλον η μοναδική αγάπη και έρωτας, στη ζωή του.

Ο Αλέξανδρος, παλιό στέλεχος και διευθυντής πωλήσεων, αποφασίζει συνειδητά, να εγκαταλείψει τη παλιά του ζωή και να εγκατασταθεί στο παλιό πατρικό του σπίτι σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό στη Δράμα. Χωρίς οικογένεια, έχοντας χωρίσει με την παλιά του σύντροφο, μέσα από μία αδιέξοδη σχέση, έρχεται αντιμέτωπος με την πρόκληση να αντέξει τις εντάσεις της φύσης και του περιβάλλοντος και να ζήσει εκεί.

Αργά το απόγευμα εκείνου του Δεκέμβρη, η ζωή τού επιφυλάσσει μια εντελώς απρόσμενη συνάντηση.

«Λάθος σου! Σου το είχα πει. Αν ποτέ γυρίσεις εδώ, μαζί σου θα επιστρέψω κι εγώ.» λέει η Μαρίνα, ναι, η πρώτη του αγάπη, κάτοικος του διπλανού χωριού, στον έκπληκτο Αλέξανδρο.

Η νύχτα που θα ακολουθήσει και ο εγκλωβισμός τους από μια χιονοθύελλα, θα τούς φέρει μπροστά σε έναν βαθύ απολογισμό στις ζωές τους, που δυναμικά τους φέρνει στο κατώφλι καθοριστικών αποφάσεων.

Ο Βασίλης Διακοβασίλης, ξέρει καλά να σκιαγραφεί, λογοτεχνικά, τις ανθρώπινες σχέσεις. Το έχει κάνει και σε προηγούμενα έργα του. Θα μάς δώσει και εδώ ένα υπέροχο διήγημα, που θα βγάλει στην επιφάνεια όλα τα σημαντικά εκείνα, που καθορίζουν τις επιλογές ζωής στους ανθρώπους με ζητούμενο την ευτυχία.

«Καινούργια αρχή» Αννίκας …δια χειρός

«Οι μνήμες της αθωότητας πληγώνουν όταν γυρίζουν στον καιρό της αγάπης! Όταν η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με το σκληρό κομμάτι της αλήθειας, η μόνη παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις εκείνης της παιδικής ματιάς και ίσως η ελπίδα μιας εσωτερικής αλλαγής για να ισορροπήσει το παρελθόν με το παρόν. Όμως ότι χωρίζει η ζωή, η καρδιά το κρατά για πάντα! Απλά, κάποια πράγματα σε ταρακουνάνε και αναγκάζεσαι ν’ αλλάξεις ρότα, για μια καινούργια αρχή» 

«Εκείνο το βράδυ άνοιξε το ημερολόγιο στην τελευταία σελίδα. Μια μόνο λέξη δίπλα σ’ ένα φεγγάρι που ταξίδευε. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ! Τα γράμματα στροβιλίζονταν στο ρυθμό της καρδιάς του. Μια καληνύχτα που δεν ξημέρωσε ποτέ. Με δυσκολία συγκράτησε έναν κόμπο στο λαιμό καθώς άγγιξε τη σελίδα με τρυφερότητα. Τριάντα έξι χαμένα χρόνια κι εκείνη η καληνύχτα έβγαλε αγκάθια και μάτωσαν την ψυχή του…»

Η φωνή της κυρά-Μαριγώς του Σαράντου, ακούστηκε τόσο έντονη. Λες και ολάκερο το χθες του γαντζώθηκε σε εκείνο το τηλεφώνημα.

«Πόσον καιρό έχεις να έρθεις στο χωριό; Το σπίτι κοντεύει να ρημάξει!»

Ο Χάρης Αλεξίου, στα ώριμα πια χρόνια του, δεν θα μπορούσε με τίποτα να αντισταθεί σε εκείνο το κάλεσμα. Δεν περίμενε καν να ξημερώσει. Μια ακατανίκητη δύναμη θέριεψε και φούντωσε μέσα στην ψυχή του. Ένας χείμαρρος αναμνήσεων σύρθηκε πάνω του και τον έκανε να πάρει το δρόμο ίσια ψηλά στο χωρίο, στο πατρικό σπίτι του. Nα αναμετρηθεί με τις αναμνήσεις του, που σήκωσαν μέσα του βαριά αντάρα.

Εκεί στο πληγωμένο, απ’ το χρόνο και τις ορμητικές μνήμες, θα σταθεί απέναντι στην ανάμνηση της μάνας του αλλά και Εκείνης! Της Ειρήνης! Εκείνες οι στιγμές μαζί της, θα είναι που θα τον επισκεφτούν για να την πλησιάσει ξανά. Να την αναζητήσει, να τη συναντήσει.

Άραγε ποια αλήθεια τον περιμένει ή ποια καινούργια αρχή;

Η Αννίκα, γράφει ένα διήγημα βουτηγμένο στα ανθρώπινα συναισθήματα, στις συγκινήσεις, θωπεύοντας κάθε εκατοστό της καρδιάς μας με αγάπη, καρτερία, πόνο, οδύνη, ελπίδα, ανθρωπιά, ζωή και θάνατο μαζί. Ένα διήγημα καθηλωτικό να αγκαλιάσει κάθε σας τρεμούλιασμα καρδιάς.

«Η Απαγωγή» της Ρένας Χριστοδούλου

-Εσύ, να περάσεις απαρατήρητη; Μπα σε καλό σου, μη με κάνεις να γελάω,  χήρα γυναίκα, είπε με στόμφο η κυρά-Μερόπη στην κόρη της, την Αντιγόνη.

-Γιατί τί έχω; Δύο κεφάλια; απάντησε εκείνη με απορία.

-Οοοοχι, καλύτερα να είχες, είσαι η Αντιγόνη με το όνομα! Η Αντιγόνη που το έσκασε και μαζί σκάσαμε κι εμείς και πήραμε των οματιών μας, είπε με στόμφο η κυρά Μερόπη και τα χέρια στη μέση, σαν άλλη Τασσώ Καββαδία.

Το παλιό πατρικό σπίτι, στον Χολομώντα, στη Βόρεια Ελλάδα, υποδέχεται την Αντιγόνη, την κόρη της Κυράς Μερόπης. Στα 38 της χρόνια τώρα πια, είκοσι ολάκερα χρόνια από τότε που έφυγε στην κυριολεξία για τον Καναδά. Τώρα το σπίτι την περιμένει, ύστερα από το θάνατο του πατέρα της και την πιεστική προτροπή της μητέρας της να το επισκεφτεί.

Γιατί άραγε τόση πίεση; Τι “μαγειρεύει” στο παρασκήνιο η κυρά-Μερόπη με τη φιλενάδα της την Ερμιόνη, από το χωριό; Μια φίλη, με στενά δεμένες ζωές. Δεμένες μάλιστα και στην οργάνωση της φυγής της Αντιγόνης στον Καναδά. Μιας φυγής, που είχε το χαρακτήρα δραπέτευσης από έναν ανεπιθύμητο γάμο της, που έστησε η μητέρα της, την τελευταία στιγμή. Με συνεργούς, το Σπύρο τον αδελφό της Ερμιόνης αλλά και τον αγαπημένο πατέρα της, εν αγνοία φυσικά της μητέρας της.

Εκείνη η περιβόητη λυτρωτική “απαγωγή” θα ζωντανέψει ξανά, στην διήγηση όλων, εκείνο το όμορφο βράδυ.

Πώς θα εξελιχθεί αυτή η βραδιά; Τι μπορεί να φέρει η καινούργια μέρα;

Η Ρένα Χριστοδούλου, γράφει ένα γλυκύτατο διήγημα, γεμάτο απλά, λιτά, ανθρώπινα συναισθήματα, τρυφερότητα, αναμνήσεις. Αλλά με πολλά στοιχεία αισθηματικής κομεντί με τέλεια αρμονία.

«Δώρο γενεθλίων» γράφει η KATERINA V.

Τα τεσσαρακοστά γενέθλια του Άγγελου Αναστασίου ξεκινούν με ένα απρόσμενο πρωινό τηλεφώνημα, το οποίο διακόπτει έναν ακόμα ταραγμένο ύπνο του, γεμάτο παράξενα όνειρα και μια έντονη διαίσθηση ενός “κάτι”, που ερχόταν.

Και το συνάντησε σύντομα καθώς ο δικηγόρος της γιαγιάς του, τον καλεί σε ραντεβού να διευθετήσουν το θέμα της διαθήκης της, μετά τον πρόσφατο θάνατό της.

Η γιαγιά του. Ένας άνθρωπος με τον οποίο είχε μια πολύ όμορφη και ζεστή σχέση, παρά την απόσταση μεταξύ τους. Απόσταση τόπου και όχι αγάπης.

Το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό στα ορεινά, περνούσε πλέον στην ιδιοκτησία του και τον καλούσε. Εκεί θα τον περιμένει και ένα χειρόγραφο από ένα πρόσωπο του παρελθόντος. Την Άλκηστη, τη γυναίκα, που φρόντιζε τη γιαγιά του εδώ και είκοσι ολάκερα χρόνια. Και μετά τα χειρόγραφα θα είναι και η ίδια, που θα συναντηθεί μαζί του.

«Η χιονοθύελλα δυνάμωσε κι εκείνοι μετά από είκοσι χρόνια βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στο παλιό σπίτι της γιαγιάς του. Ακόμα και η απουσία της έκανε θαύματα…»

Ποια θα είναι αυτά τα θαύματα, που καρτερούν τον Άγγελο Αναστασίου, έστω στα σαράντα του χρόνια; Τι θα φέρει και τι θα αποκαλύψει αυτή η συνάντησή του με την Άλκηστη. Άραγε αφορά τις ζωές τους; Έχει τη δύναμη να καθορίσει το μέλλον τους;

Η Κατερίνα Βερίγκα, γράφει ένα διήγημα βασισμένο στην ανθρωπιά, στα συναισθήματα, σε βιωμένα σοβαρά προβλήματα και κοινωνικές παρεκτροπές στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ένα διήγημα, που μέχρι την τελευταία του παράγραφο θα σάς κρατήσει έντονη την αγωνία και τις τελικές απαντήσεις.

«Το σπίτι στο χωριό» της Ουρανίας Παντελίδου

“Το είχες ανάγκη”, τού ψιθύρισε αδύναμα η εσωτερική του φωνή και έπειτα σιώπησε.

Τώρα τελευταία, αυτή η μικρή φωνή, μιλούσε όλο και περισσότερο στον Φάνη Γαβριηλίδη, λες και ανέλαβε το ρόλο της μάνας του, που τώρα πια δεν ζούσε. Έτσι κάπως τον καλούσε να ανέβει στο ορεινό του χωριό, πράγμα που αποφάσισε, παρά την επερχόμενη κακοκαιρία, που δημιουργούσε καταστάσεις αποκλεισμού και κινδύνων.

Η Μάνα του ήταν εκείνη, που στάθηκε βράχος στη ζωή του, καθώς τον μεγάλωσε μονάχη, αναλαμβάνοντας το δύσκολο αγώνα καθώς τον πατέρα του, τον χάσανε νωρίς σε ατύχημα. Έτσι εκείνη έβαλε “πλάτη” στα πάντα αλλά αυτός… Αυτός έφτασε μέχρι τη φυλακή για λογιστικές απάτες και καταχρήσεις, την ίδια στιγμή που έλεγε στη μάνα του ότι ζούσε …μετανάστης στο εξωτερικό.

Όλες αυτές οι σκέψεις, τον συνόδευαν στη διαδρομή του προς το χωριό όπου εκεί τον καρτερούσε μια απροσδόκητη συνάντηση με τη Χρυσούλα. Μια ώριμη γυναίκα, που είχε παραμείνει ελεύθερη, χωρίς οικογένεια. Μια γυναίκα που έρχεται από το παρελθόν της ζωής του, η οποία πιθανά να παίξει και σημαντικό ρόλο στο μέλλον του;

Η Ουρανία Παντελίδου γράφει ένα όμορφο διήγημα απλών καθημερινών ανθρώπων, αφηγούμενη στιγμές της ζωής τους, αναμνήσεις και προσδοκίες για το δικό τους αύριο με την επίσκεψη του κεντρικού ήρωα στο πατρικό του χωριό.

«Η Υπόσχεση» γράφει η Mary Pertax

Άραγε μπορεί η παρουσία στη ζωή μας δύο ζώων, δεμένων με τον άνθρωπο, να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας ; Μπορεί να ανατρέψουν πάγιες αντιλήψεις, αξίες μας όπως και τον ίδιο τον τρόπο ζωής μας; Μπορεί να λειτουργήσουν δίπλα και μέσα μας τόσο καταλυτικά για να σπάσουν πάγους και αγκυλώσεις;

Την απάντηση έρχεται να δώσει το διήγημα της Mary Pertax, που θα μάς μεταφέρει σε μια υπόσχεση, που θα κληθεί να δώσει η ηρωίδα μας στη μνήμη του φρεσκοχαμένου αδελφού της για να τιμήσει τη δική του μνήμη.

Θα ακολουθήσουμε την Νίκη Αξιώτη στη διαδρομή της στο πατρικό της κτήμα σε ένα ορεινό χωριό, αμέσως μετά το θάνατο του αδελφού της, Δημήτρη. Δικηγόρος εκείνη, άνθρωπος κλασικός της πόλης, με μια ζωή δεμένη άρρηκτα με το συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Ο αδελφός της, Δημήτρης, εντελώς το αντίθετο. Άνθρωπος δίπλα στη φύση, μόνιμος κάτοικος του χωριού, δεμένος με το κτήμα, κληροδότημα των γονιών τους.

Αλλά και τα ζώα του. Ο Ερμής, ο σκύλος του και ο Φοίβος, το αγαπημένο του άλογο, για τα οποία έχει καλέσει την αδελφή του να τα προσέχει σαν τα μάτια της.

Η Νίκη, θα έρθει αντιμέτωπη με μια άλλη εικόνα και αξίες ζωής, που δεν έχει συνηθίσει. Θα βρεθεί δίπλα στα ζώα, τα οποία είναι ξένα γι’ αυτήν. Αλλά ο Ερμής με το Φοίβο μαζί με τις αναμνήσεις, που θα θεριέψουν στο πατρικό της θα την φέρουν αντιμέτωπη με κάτι, που δεν περίμενε ποτέ.

Η Mary, γράφει ένα διήγημα, γεμάτο έντονη ανθρωπιά, τρυφερότητα, άπειρα συναισθήματα και διδάγματα για αξίες και τρόπους ζωής, που ξεχειλίζει από συγκίνηση.

«Η κόκκινη πόρτα» της Μαρίνας Τσαρδακλή

Η νεαρή Βιολέτα, ακολουθεί το κάλεσμα-προτροπή, του θείου της-Δημήτρη, μαζί με το ημερολόγιό του για το παλιό σπίτι στο ορεινό χωριό. Κληροδότημά της πλέον, με δική του απόφαση. Μοναδικός, μέχρι τώρα, δικός της άνθρωπος καθώς είχε χάσει τους δικούς της πρόωρα.

Το κάλεσμα του θείου της, συνοδεύεται από ένα σημείωμα, με μια σαφέστατα απόλυτη προτροπή: Της μιλάει για τις ιδιαιτερότητες του σπιτιού, τους ήχους, τα σύμβολά του, τις φωνές, την παράξενη ατμόσφαιρα, που το δέρνει. «Οι ψυχές αναζητούν την αλήθεια τους, δεν θα σε πειράξουν», της γράφει αλλά τελειώνει με την προειδοποίηση, «Μα ότι κι αν γίνει, υποσχέσου μου, πως δεν θα ανοίξεις ποτέ την κόκκινη πόρτα».

Η Βιολέτα θα φτάσει στο σπίτι και θα συναντήσει τον Αλέξανδρο, δήμαρχο του χωριού και τους γονείς του, Μάρκο και Λυδία. Και εκεί, σε εκείνη την παράξενη νύχτα του αποκλεισμού θα ξεκινήσουν όλα για να οδηγήσουν τη Βιολέτα μπροστά στην «απαγορευμένη» κόκκινη πόρτα.

Θα την διαβεί, παραβαίνοντας την αυστηρή προειδοποίηση του θείου της;

Η Μαρίνα Τσαρδακλή, συνδέει το παρόν της διήγημα, απόλυτα με το αντίστοιχο διήγημά της «Κασσάνδρα», στον πρώτο κύκλο του δρώμενου. Και μας δίνει μια εκπληκτική συνέχεια στο θρίλερ παραφυσικής αγωνίας, που είχε ήδη ξεκινήσει. Ποιο άραγε είναι το τέλος, που μάς περιμένει;

«Πάσχα στο χωριό» (Μικρό θεατρικό σε τρεις πράξεις), της Μαρίας Κανελλάκη

«Οι καμπάνες ηχούν και πάλι εκκωφαντικά. Πλησιάζει η ώρα για το δωδέκατο ευαγγέλιο. Το θείο δράμα κορυφώνεται. Ο τάφος του Χριστού σφραγίζεται και φρουρείται απ’ τους Αρχιερείς και Φαρισαίους...»

Το βράδυ Μεγάλης Πέμπτης, στο μακρινό χωρίο, μιλούν και σηματοδοτούν, την προσευχή, τη σύναξη, την προδοσία, την άρνηση, τη σύλληψη και το τελικό δράμα. Για να έρθει η μεγάλη εκείνη ώρα της Ανάστασης, όπου το φως, η αλήθεια και η ζωή θριαμβεύει στο θάνατο και στο σκοτάδι.

Δύο νεαρά ζευγάρια, ο Βλάσσης με την Εριέτα, ο Στέλιος με τη Λίνα. Λίγο καιρό μετά τον τραγικό θάνατο του Σταμάτη, αδελφού του Βλάσση όπως και της μητέρας του, το πατρικό σπίτι, σε προνομιακή θέση, κληροδοτείται στον ίδιο. Οι τέσσερίς τους θα αποκλειστούν το βράδυ εκείνο της Μεγάλης Πέμπτης, μέσα σε ένα ξέσπασμα του καιρού με χιόνι και κρύο.

Ο Βαγγέλης, συνταξιούχος αστυνομικός, ο άνθρωπος, που χρόνια τώρα πρόσεχε το σπίτι με εντολή της Ελένης, της μητέρας του Βλάσση, θα φτάσει εκεί για να συναντήσει την τετράδα των φίλων.

Εκεί καραδοκούν, τραγικές αλήθειες καλά κρυμμένες πίσω από δολερά ψέματα, αλήθειες που γυρεύουν την έξοδό τους στο φως. Ο Βαγγέλης θα έρθει σαν καταλύτης.

Η Μαρία Κανελλάκη, γράφει ένα μικρό θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις, εντάσσοντας, με υπέροχο τρόπο, την πλοκή της μέσα στο βαρύτατο θρησκευτικό κλίμα αυτής της μεγάλης βραδιάς της Μ. Πέμπτης. Ένα θεατρικό, με μεγάλες συγκρούσεις, αποκαλύψεις και συγκλονιστικές ανατροπές στη μεγάλη του κορύφωση.

«Παιχνίδι της μοίρας» της Ελένης Φλογερά

Λένε ότι τις φορές, που διστάζουν οι άνθρωποι, έρχεται η ίδια η ζωή να στήσει κάποια απρόσμενα παιχνίδια της μοίρας, για να φέρουν στο φως, τις μεγάλες εκείνες αλήθειες, που κρατούνται χρόνια ολάκερα στο σκοτάδι και στην απόκρυψη.

Αυτό ακριβώς θα συμβεί στη ζωή της Μυρτούς, ώριμης γυναίκας τώρα πια, σε συνθήκες, που μήτε η σκέψη της δεν θα μπορούσε ποτέ να υποψιαστεί.

Η ειδοποίηση του κυρ-Μιχάλη, του ανθρώπου, που πρόσεχε το πατρικό της σπίτι στο χωριό, ήρθε στην καλύτερη στιγμή για τη Μυρτώ. Οι τελευταίες εφημερίες της, στο Νοσοκομείο στην Αθήνα, ήταν εξοντωτικές και η σκέψη του αιτήματος της άδειας, ήρθε να δέσει αμέσως με το κάλεσμα του κυρ-Μιχάλη, να πάρει την άδειά της για να επισκευάσει το καλοριφέρ. Η Μυρτώ ήθελε, όσο τίποτα, να πάρει τις ανάσες της στο πατρικό της σπίτι.

Το σπίτι αυτό, ήταν δημιούργημα του πατέρα της, επίσης γιατρού, στο οποίο ζούσαν με τη μητέρα της, μέχρι την κάθοδό της, στην Αθήνα για τις σπουδές της στην ιατρική. Τώρα το σπίτι ήταν στα χέρια του κυρ-Μιχάλη, καθώς ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν δέκα χρόνια και η μητέρα της, πριν τρία.

Εκεί θα συναντηθεί με τον νεαρό υδραυλικό, τον Μίλτο, που θα αναλάβει να επισκευάσει τις βλάβες. Και τότε θα συμβεί το πρώτο σοκ για τη Μυρτώ. Και ο ερχομός της νυχτερινής χιονοθύελλας, που θα την αναγκάσει να φιλοξενήσει για ένα βράδυ τον νεαρό τεχνικό, θα φέρει τον ορυμαγδό των μεγάλων εκείνων αποκαλύψεων, που θα απλωθούν σαν χιονοθύελλα στην ίδια τη ζωή τους, στο φως της φλόγας του τζακιού.

Η Ελένη Φλογερά, γράφει ένα εξαίσιο διήγημα. Ένα μικρό ανθρώπινο δράμα πάνω στα μεγάλα μυστικά της ζωής των ανθρώπων. Μια ακτινογραφία στις αδυναμίες και στα ελλείμματά μας. Ένα διήγημα, γεμάτο συναισθήματα, αγωνία, ανατροπές και πολύ αγάπη.

«Κωδικός: Άμα αργήσω, φάε…» από τη Mia Petra

Πού να φανταζόταν η αξιαγάπητη Χαρχάλω αυτό που θα αντιμετώπιζε με την εξόρμησή της στο πατρικό της σπίτι στο χωριό, για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Αποχαιρέτισε μάλιστα και την κολλητή της φίλη, την Παρδάλω δίνοντάς της τον κωδικό του συνθήματός τους: «Άμα αργήσω, φάε…». Εφοδιάστηκε και με τα δέοντα, πήρε αρμαθιά και τα φωτάκια του δέντρου, αγανάκτησε πριν και με τη …ρουφιάνα ζυγαριά της και πήρε τους δρόμους για τον προορισμό της.

Εκεί όμως η συμπαθητική μας φίλη θα βρεθεί αντιμέτωπη με πρωτόφαντες εκπλήξεις, τις οποίες καλείται να διαχειριστεί.

Η φίλη μας, Mia Petra, με το δικό της προσωπικό στυλ, γράφει μια διασκεδαστική και ανατρεπτική μαύρη κωμωδία, ικανή να γεμίσει με πολλαπλούς τρόπους, τη διάθεσή σας.