«Η κόκκινη πόρτα» Αυτό το περίεργο γράμμα, μου το έδωσε ο δικηγόρος. Μαζί, με ένα ημερολόγιο του θείου μου, το κλειδί και τα έγγραφα του σπιτιού και μια υπόσχεση πως έχει φροντίσει τους λογαριασμούς, άρα θα είχα ρεύμα και νερό. Ο Θείος Δημήτρης, ήταν πάντα κοντά μας και μακριά παράλληλα.…

Η Υπόσχεση Με τη παρουσία φίλων και συγγενών, αποχαιρέτησε τον αδελφό της για το τελευταίο του ταξίδι, έπειτα από ταλαιπωρία ενός μήνα, από την παλιο-αρρώστια που τελικά τον νίκησε. Ο Δημήτρης, μόνιμος κάτοικος του πατρικού της στο χωριό, και η Νίκη, μόνιμος κάτοικος της πρωτεύουσας. Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά ωστόσο…

Το σπίτι στο χωριό «Λυπάμαι. Δεν θα μπορέσουμε να σας εξυπηρετήσουμε άμεσα, κύριε Γαβριηλίδη. Η χιονοθύελλα καθιστά αδύνατη την πρόσβαση στο χωριό σας. Όμως, σας υπόσχομαι να στείλω κάποιον υπάλληλο μόλις ανοίξει ο δρόμος.» Ο Φάνης κατέβασε το ακουστικό βλαστημώντας την τύχη του. Δεν του έφτανε που χάλασε το αυτοκίνητό…

Δώρο γενεθλίων Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε τον ήδη αναστατωμένο ύπνο του. Πάει μία εβδομάδα που δεν μπορεί να κοιμηθεί φυσιολογικά. Παράξενα όνειρα, μπλεγμένο το παρελθόν με το παρόν, με έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία. Το υποσυνείδητό μου διαθέτει φαντασία αν μη τι άλλο σκέφτηκε. Η οθόνη του κινητού τον τύφλωσε ξυπνώντας…

Η Απαγωγή -Θα πάω μαμά, την Άνοιξη.  Ποιος ο λόγος να τρέχω μέσα στο χειμώνα; Ακόμα δεν ήρθα, άσε με να πάρω μιαν ανάσα.  -Πήρες ανάσα και μια και δυο. Τώρα πρέπει να πας. Το υποσχέθηκα στον πατέρα σου,  όταν πεθάνει,  να πάμε στο χωριό να δούμε το σπίτι μας.…

Καινούργια αρχή… «Οι μνήμες της αθωότητας πληγώνουν όταν γυρίζουν στον καιρό της αγάπης! Όταν η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με το σκληρό κομμάτι της αλήθειας, η μόνη παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις εκείνης της παιδικής ματιάς και ίσως η ελπίδα μιας εσωτερικής αλλαγής για να ισορροπήσει το παρελθόν με το παρόν.…

«Το ζητούμενο είναι η ευτυχία» Μετά από πολλά χρόνια, ο Αλέξανδρος επέστρεφε στο πατρικό του, σε ένα ορεινό χωριό της Δράμας. Για χρόνια ζούσε στην Αθήνα, κάνοντας σπουδαία καριέρα ως διευθυντής πωλήσεων. Οικογένεια δεν δημιούργησε, αν και για κάποια χρόνια διατηρούσε δεσμό με την Αλίκη, τελικά αποφάσισαν από κοινού ότι…

Ή μήπως της φάνηκε έτσι; Τι περίμενε; Να έρθει κάποιος από το πουθενά; Να βάλει τις άτακτες σκέψεις της σε τάξη; Να μετανιώσει για την ώρα και την στιγμή που ξεκίνησε;  Αυτό το περιπετειώδες ταπεραμέντο της που την ωθούσε πάντα στο αδιανόητο, κατάφερε κι αυτή τη φορά να κάνει το…

Αυτό που τους συνέδεε…      Το οδόστρωμα γλιστρούσε. Η Αλίκη έσφιξε, άθελά της, το τιμόνι. Καλά της το είχε πει ο Άρθουρ, ήθελε μεγάλη προσοχή τέτοια εποχή. Ο ουρανός ήταν γκρίζος, γεμάτος σύννεφα. Το δελτίο καιρού για την περιοχή μιλούσε για αυξημένη πιθανότητα βροχής. Δεν ανησυχούσε και τόσο. Βρισκόταν…

«Όλα στο φως» –ΝΑ ΜΗ ΞΑΝΑΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΑΚΟΥΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.  Αυτά τα  λόγια, οι φωνές μάλλον του πατέρα της Ελίνας αντηχούν στα αυτιά του, όλη την ώρα που οδηγεί.   Και ήταν τόσο όμορφη βραδιά, παρόλο το…

Η σοφίτα Καθώς έκλειναν οι πόρτες του λεωφορείου πίσω της, ο καθαρός παγωμένος αέρας την καλωσόρισε, κάνοντας τα μάγουλά της να κοκκινίσουν ελαφρώς. Κοίταξε τριγύρω της προσπαθώντας να αναγνωρίσει τον τόπο που βρισκόταν, αλλά όλα γύρω της φάνταζαν ξένα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Έναν τρόπο που μαρτυρούσε πως βαθιά μέσα…

«Η απόφαση» Το πρώτο βήμα είχε γίνει και ήταν το βήμα της απόφασης!  Το αυτοκίνητο περνούσε μέσα από καταπράσινα χωριά, άλλοτε απλωμένα στους κάμπους και άλλοτε σκαρφαλωμένα στους πρόποδες των βουνών, αλλά εκείνη δεν ήταν σε θέση να απολαύσει το τοπίο που περνούσε, καθώς το αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα, φέρνοντας…